Masal Oku, Masal Dinle

Balta Bıyık ve Şehzade Okuma Masalı

Bir varmış bir yokmuş, Evvel zaman içinde, cinler cirit oynarken eski hamam içinde. Yellerin estiği, sellerin coştuğu bir ülke varmış. Ama ülke de ülke imiş ki; bir yanda devler tef çalar, öbür yanda çengiler oyun oynarmış.

Bu ülkede bir padişah yaşarmış. Padişahın iki gözü de görmez imiş. Göz görmez olurda hayat olur mu hiç? Onun hayatı, hayat değilmiş işte.

Başvurmadık hekim, kullanmadık ilâç kalmamış. Kalmaya kalmamış ya bir türlü de iyi olmamış. Küsmüş hayata, küsmüş dünyaya. O, hayata küsmekte olsun günlerde bir gün o kente bir dervişin yolu düşmüş. Söz sözü açmış, söz dönmüş dolaşmış padişahın durumuna gelmiş. Derviş "Kolay o, kolay o" demiş. Meğerse derviş padişahın gözünün nasıl göreceğini, hangi merhemin iyi geleceğini bilirmiş. "Beni Padişaha götürün" demiş derviş. Padişaha haber vermişler. "Dervişi huzuru alın" demiş Padişah. Derviş huzura alınmış. Padişah: "Söyle bakalım derviş baba. Gözüm nasıl görecek, gözüme hangi ilâç merhem olacak?" demiş. Derviş "Denizde bir balık vardır padişahım, bu balık diğer balıklara benzemez. Altın gibi sarı, gümüş gibi parlak. Sözün kısası güzel bir balıktır. Bu balık tutulacak, havanda dövülerek bir merhem yapılacaktır. Yapılan merhemden bir parça alıp gözlerinize sürerseniz, gözleriniz derhal görecektir" demiş ve sonra sırra kadem basmış. Padişah "Ne dilersen dile benden Derviş Baba!" demiş ama vezirler "Derviş sırra kadem oldu haşmetlim." diyerek Padişahın sözünü kesmişler. Padişah Dervişin Hızır olduğunu anlamış. Vezirlerine: "'Çağırın oğlumu!" diye emir vermiş. Şehzade huzura çağrılmış. Padişah. "Oğlum", demiş Şehzadeye. "Denizde hiç bir balığa benzemeyen bir balık varmış. Bu balığı tutar havanda döver bundan yapılan merhemden gözlerime sürersem derhal görecekmişim. Tez elden emir ver, bu balığı tutsunlar, tutanlara hediyeler vereceğimi halka ilân et." Bunu duyan şehzade "Baş üstüne babacığım, derhal!" demiş ve huzurdan ayrılmış.

Şehzade yurdun dört bir tarafına ulaklar salmış. Balığın eşkâlini tarif ettirmiş halka. Haberi alan halk adeta sevinçten bayram yapmış. Bir taraftan Padişahlarının gözleri gö­recek, bir taraftan da balığı tutarlarsa büyük bahşişler alacaklarmış. "Balığı tutan ben olayım" gücüyle elleri kolları sıvayıp açılmışlar denize. Günlerce uğraşan binlerce balıkçı bir türlü tarif edilen balığı tutamamışlar. Bugün tutarız, yarın tutarız hülyalarıyla gece gün­düz kürek çekip, ağ atmışlar, olta sallamışlar heyhat bir türlü balık yok. Yok olunca da ne yapsınlar ümidi kesmişler. Halk ümidi kesedursun biz gelelim Saraya Padişah "Allah büyüktür bir gün olur oltanın birinde çıkıverir, ağlardan birine takılıverir" dermiş. Hakikaten öyle olmuş. Tam ümitlerin kesildiği, herkesin matemlere daldığı bir günde tarif edilen balık, ihtiyar, fakir bir balıkçının ağına takılmaz mı? Bu öyle bir balıkmış ki balıkçının sevinçten aklını başından almış. Koşmuş balıkçı şehzadeye Şehzade balığı görünce hayretten gözleri fal taşı gibi açılmış. Nasıl açılmasın ki balığın pulları altın gibi sarı, gümüş gibi parlak, gözleri mavi mavi. Kıyılıp ta havanda döğülecek bir balık değilmiş meğer. "Ne yapsam, ne yapsam" diye kararsızlık içinde kalmış Şehzade en sonunda içinden bir ses gelmiş: "Bu güzelim balığa nasıl kıyılır, bundan iyi olacak gözler iyi olmayıversin, bundan görecek gözler görmeyiversin, Sal balığı!" Bütün gücü kayboluvermiş Şehzadenin. Sanki büyülenmiş. Elleri gevşemiş, gevşemiş ve balığı salıvermiş. Balık suya cup düşüp kaybolmuş.

Şehzade saraya dönünce Padişah babasının yanına koşmuş. Babası sevinçle "Getirdin mi balığı oğul?" demiş. Şehzade;

"Babacığım, babacığım beni affet! Balık o kadar güzel, o kadar güzeldi ki kıyılıp ta havanda dövülecek balık değildi. Kıyamadım atıverdim onu." diyebilmiş ve olduğu yere yığılıvermiş. Gazaba gelen Padişah;

"Demek balık benden kıymetli, gözüm iyi olmayıversinmiş. Defol karşımdan, senin gibi evladım yok benim artık!" diye bağırıp çağırmaya başlamış.

Şehzade kulağı kuyruğu kısıp sıvışmış huzurdan. Maiyetine bir hizmetçi alarak başını alıp gurbet ele revan olmuş. Kâh yürürler, kâh bir pınar başında biraz dinlenerek epeyce yol almışlar. Dinlenme sırasında hizmetçi yemekleri hazırlarmış. Şehzade sofraya oturur ve uşağa "haydi bakalım sen de gel!" dermiş. Hizmetçi de hacetli imiş ki hemen sofraya Cezayir dayısı gibi kurulurmuş. Şehzade ise buna kızar 'böyle uşak olmaz" dermiş içinden. Buyur etmeyiversin diyeceksiniz ama Şehzade de bir onu yapamıyormuş işte. Ne olursa olsun buyur edermiş herkesi. Buyur dermiş ama kimsenin de sofraya oturmasını istemezmiş. Yanındaki uşak bir türlü durumu ya anlamazmış yahutta işine öyle gelirmiş. Bir böyle İki böyle derken sonunda dayanamamış, uşağı başından savmış. Ve yola yalnız başına devam etmiş. Hem yoluna devam eder, hem de rast geldiği köylerden, kasabalardan kendine yarayışlı bir uşak ararmış. Fakat gönlünden geçirdiği uşağı bir türlü bulamazmış. Derken epeyce köyler, kentler geçmiş sonunda karşısına civa gibi bir adam çıkmış. "Ben sana uşak olurum" demiş Şehzadeye. Şehzade de beğenmiş adamı. Uşak olarak almış yanına. Bu adamın Balta Bıyıkmış adı. Şehzadenin kıyamayıp denize salıverdiği babasının ondan yapılacak merhemle gözlerinin göreceği, onun yüzünden diyarı gurbete çıktığı ve bu meşakkatlere katlanmasına sebep olan altın renkli, gümüşleyin parlak, mavi gözlü o güzelim balık yok mu? İşte Balta Bıyık Onun ta kendisi imiş. Şehzadenin yaptığı iyiliği bir türlü unutamamış meğer. Şehzadenin bir uşağa ihtiyacı olduğunu anlayınca koşmuş ona uşaklığa Şehzadenin "Balta Bıyık"ın ne olduğunu denize salıverdiği balığın insan olacağını nereden bilsin. Gaipten bilici değilmiş ki uşağının neyin nesi olduğunu anlasın? Uşak mı uşak demiş ve almış yanına o kadar.

Şehzade ve Balta Bıyık yollarına devam

etmişler. Yoruldukları yerde dinlenmişler. Dinlendikleri yerde yollarına devam etmişler. Derken bir hana rastlayıp orada konuklamışlar.

Balta Bıyık hemen sofrayı hazırlayıp efendisini buyur etmiş.' Şehzade "Balta Bıyık sen de gel" demiş fakat Tanrıdan olsa da' gelmese demiş içinden. Balta Bıyık "Buyurun efendim, afiyet olsun" demiş; Şehzade bir oh çekmiş içinden: "Aradığım uşağı yeni buldum" diye. Şehzade huzur içinde yemeğini yemiş; Biraz sonra da yatak odasına geçip güzel bir uykuya dalmış. Vakit gecedir. Balta Bıyık silahlarını alıp nöbete geçmiş. Buna sebep ne diyecek olan olur. Cevabını verelim. Han cinlerin ve perilerin yatağı imiş. Hana gelen yabancılar diri girer ölü çıkarmış. Çünkü yabancılar bu hanın cinlerin yurdu olduğunu bilmezler ve destursuz girerlermiş hana. Buna kızan cinler de gece toplanırlar hana gelen konuklan boğarlarmış Balta Bıyık bunu bildiği için nöbete geçmiş. Şehzadeye bir zarar gelmesin diye. Filvaki dediği de olmuş: Gece yarısı olunca cinler toplanmaya başlamışlar hanın önündeki meydanlığa. Hepsinin toplandığı kanaatına varan Balta Bıyık nişan alıp boşaltmış silahı cinlere. Cinler darmadağın olmuşlar fakat içlerinden biri, cinlerin başı vurulmuş. Ve bir kara keçe oluvermiş "Artık uyuya bilirim" demiş Balta Bıyık. Yatağına uzanmış, rahat bir uykuya dalmış.

Sabah olunca Şehzade uyanmış, etrafına şöyle bir göz atmış. Hanın ön tarafındaki meydanlıkta bir kara keçe şeklinde bir yığıntıya gözleri ilişmiş. Hayretle "Bu da nedir?" demiş içinden. Sonra;

"Balta Bıyık. Balta Bıyık demiş bu kara keçe nedir?" Balta Bıyık;

"Gece göçebeler konukladı belki onlardan kalmıştır" diyerek Şehzadeye durumu çaktırmamış. Hazırlanarak tekrar nereye varacağı belli olmayan yollarına revan olmuşlar. Az gitmişler uz gitmişler, dağlar aşıp, ovalar geçmişler günün birinde bir büyük kente vasıl olmuşlar. O kentte bir dünya güzeli varmış. Ona kim talip olursa evlendikten sonra hemencecik ölürmüş. Bizimkilerin vardıkları zamanda "Yok mu talip!" diye tellallar çağırıyormuş. Balta Bıyık ileri atılmış "Biz varız!" diye. Şehzade önce şaşırmış ve kabul etmemişse de sonra kabul etmiş.

Akşam olunca dünya güzeli ile Şehzadeyi evlendirmişler. Balta Bıyık kapıyı sağdıç olarak beklemiş. Onlar derin bir uykuya dalınca Balta Bıyık anahtar deliğinden gözlemeye başlamış. Acaba taliplerin ölümüne sebep nedir diye. O anda bir yılan kızın ağzından çıkmaca başlamaz mı? "Tamam demiş Balta Bıyık, ölüme sebep budur. Talipleri bu yılan sokup öldürüyor" Nişan alıp boşaltmış silâhı yılana. Yılan derhal ölmüş. Koşmuş Balta Bıyık yılanı çekip almış. Çıkarken yılanın kuyruğu Şehzadenin yüzüne dokunuvermiş. Şehzade sıçrayarak uyanmış. Balta Bıyık'ı görünce "Ne var Balta Bıyık, nedir yüzüme dokunan o soğuk şey?" bir şey olmamışçasına. "Bir şey yok efendim, kedi sırçayıverdi de onu dışarı çıkardım" demiş Balta Bıyık. Şehzade tekrar dalmış uykusuna. O, uyumakta olsun Balta Bıyık tekrar beklemeye başlamış. Ne durur durmaz bir yılan daha çıkmağa başlamış kızın ağzından, Hemen nişan almış ve tetiğe basmış Balta Bıyık. Fakat tüfek ateş almamış. Bir daha, bir daha tetiğe basar amma bir türlü ateş aldıramamış tüfeğe. Bakmış ki yılan Şehzadeyi sokacak, aniden kararı vermiş. Bıçağı çekip fırlatmış yılana. Bereket versin ki bıçak yılanın tam can evine tesadüf etmiş de yılan derhal ölmüş. Yılanın öldüğünü gören Balta Bıyık, koşmuş yılanı çıkarmış kızın ağzından. Götürürken aksilik olacak ya yine yılanın kuyruğu bu sefer de Şehzadenin burnuna dokunmaz mı? Sıçrayıp kalkmış Şehzade.

"Aman Balta Bıyık, bu da nedir?" demiş. Balta Bıyık: "Yok birşey efendim fare atlayıverdi de" demiş. Şehzade tekrar uykusuna dalmış: Balta Bıyık ta nöbetine geçmiş. Sabaha kadar beklemiş ama bir yılan daha çıkmamış, Sabah olunca halk yollara, meydanlara, akın etmiş, durumu öğrenmek için. Bakmışlar ki Şehzade sağ. Hayretten ağızları açık kalmış, Şehzade, Dünya Güzeli ve Balta Bıyık şehre elveda deyip yollarına revan olmuşlar. Git bunda gel bunda derken bir pınar başına varmışlar. "Azıcık dinlenelim" demişler. Bir yerde durmuşlar Balta Bıyık bu Dünya Güzeli'nin içinde başka yılanlar olabileceğindende şüphe duymuş. Aklına bir fikir gelmiş. Kızı tuttuğu gibi baş aşağı etmiş ve kızı sallamaya başlamış. Bu o kadar kısa bir zamanda olmuş ki Şehzade de ne yapacağını şaşırmış, Kız da tir tir titremeğe başlamış. Balta Bıyık salladıkça kız tamamen korkmuş ve ağzından bir torba "Pat!"deyip düşmüş. Balta Bıyık koşup torbayı açmış bakmış ki durum çok fena. Torbanın içi yılan yavrularıyla doluymuş. Şehzadeye işaret ederek: "İşte Şehzadem çıkarmak istediğim şu melunlardı. Bunların büyüklerini öldürdüm Bu güzelin talipleri bu yılanlara kurban gitmişlermiş. Muhakkak siz de onların akıbetine uğrayacaktınız. Fakat ben meydan vermedim. Durumu size çaktırmadım. Düşündüm taşındım bunların gerisi de vardır diye. Siz benim hayatımı kurtardınız, bağışladınız. Ben de bu iyiliğinize karşılık şükran borcumu ödedim. Haydi dostum, ülkeniz, anneniz, babanız sizi bekliyor. Bir millet sizi bekliyor. Lütfen şu pulu alınız. Padişah babanızın gözlerine sürünüz, o zaman göreceksiniz babanızın gözü derhal açılacak ve görecektir" demiş ve sırra kadem olmuş.

Şehzade ve Dünya Güzeli bu olay karşısında donup kalmışlar. Neden sonra akılları başlarına gelmiş. Birbirlerine sarılmışlar. Bilmem ne kadar zaman geçmiş. Sonra neşe için de memleketlerine dönmek üzere yollarına revan olmuşlar. Günlerce yol tepmişler. Yoruldukları yerlerde dinlenmişler, dinlendikleri yerde yollarına devam etmişler. Derken günün birinde ülkelerine gelip ana ve babalarına kavuşmuşlar. Balta Bıyığın verdiği pulu Padişahın gözlerine sürmüşler. Pul gözlere değer değmez Padişahın gözüne, gönlüne bir ışık huzmesi doluvermiş. Yeniden umut dolu bir hayat başlamış padişahta.

Bu hayırlı haberi duyan bütün ülke sevinmiş, düğün bayram yapmışlar. Bu sevinçli, mutlu günlere bir gün daha eklenmiş. O da Dünya Güzeli ile Şehzadenin düğünleri. Padişah oğlu ile gelinine kırk gün kırk gece devam eden bir düğün yaparak onları da muradlarına erdirmiş.
Onlar ermiş muradına biz çıkalım kerevetine.